er, na een zoektocht van ongeveer 2.5 jaar, bij mijn moeder (nu 57 jaar) in nov. 2017 de diagnose Alzheimer is geconstateerd.

Inmiddels woont mama sinds juli 2020 niet meer bij pap en is ze opgenomen in een verzorgingstehuis en sindsdien gaat ze hard achteruit, we kunnen helaas geen gesprekjes meer voeren, maar gelukkig krijg ik altijd een dikke kus en een knuffel als ik er ben.

Het leven met deze ziekte is onwijs ingrijpend, onvoorspelbaar en zo oneerlijk.. Het doet me onwijs veel verdriet om haar zo te zien, zichzelf te zien verliezen, al haar herinneringen te zien verdwijnen en de blik in haar ogen steeds leger te zien worden.

We geven zo ontzettend veel om haar en weten dat een medicijn tegen deze ziekte voor mijn moeder al te laat is, maar in mijn ogen is dit de ergste ziekte die een mens kan overkomen. Zo mensonterend.. Ze is er nog wel, maar eigenlijk ook al niet meer... Wat zo'n onbeschrijfelijk vreemd gevoel geeft.

Hopelijk wordt er in de toekomst iets gevonden wat het kan vertragen of zelfs tegen kan gaan, want dit gun ik niemand.

Daarom collecteer ik deze week zowel langs de deuren als online en hoop ik op deze manier weer mijn steentje bij te kunnen dragen.

💛❀